Andrzej Sikorowski

MÓJ DZIENNICZEK POLSKI

Niedziela, 8 grudnia


Pozna?ska Arena to ogromna hala sportowa, jakich wiele. Wynaj?ta dla potrzeb telewizji, zabudowana scenografi? imituj?c? zimowy landszaft, s?u?y grupie artystów podejmuj?cych kolejne ?wi?teczne wyzwanie. Zatem znowu ciep?o, lirycznie, domowo, bez odkrywania Ameryki, z tymi samymi ka?dego roku stwierdzeniami, ?e wspólny stó?, ?e choinka, ?e blisko?? bli?nich. I okazja, by pogwarzy? troch? z kolegami, których rzadko spotykam, bo podobnie zabiegani, zapracowani, w nieustaj?cej podró?y. Wymieniamy uwagi o dzieciakach, polityce, opowiadamy naj?wie?sze (w naszej opinii) dowcipy, konstatujemy nieub?agany up?yw czasu.

To ostatnie zjawisko bardzo celnie komentuje Stefan Friedman. - Malina - mówi - jak 30 lat temu przychodzi?em do radia b?d? telewizji, to nie mog?em nad??y? z wypowiadaniem powita?. Cze??, jak si? masz, zadzwoni? wieczorem, co s?ycha?, pada?o ze wszystkich stron, a g?owa obraca?a si? jak zwariowana na obola?ej szyi. Dzisiaj defilada od wej?cia do bufetu trwa w ciszy, po korytarzach przechadzaj? si? ludzie, których nie znam i którzy jednocze?nie z wzajemno?ci? niewiele o mnie wiedz?. Prawda smutna mo?e, ale oczywista i banalna - pogodzi? si? z ni? to powinno?? wszystkich trze?wo my?l?cych. Brak zgody oznacza cz?sto wst?p do szale?stwa.

Z wielkopolskiej stolicy do Berlina - 3 godziny jazdy poci?giem. Obszerny wagon z toalet?, gdzie myd?o i brak obrzydliwych woni - ju? dobrze. Dworzec ZOO znany z popularnych wspomnie? nastoletniej narkomanki, tak?e wysprz?tany, ani ?ladu spo?ecznego marginesu. Ulicami mkn? luksusowe samochody, przechodnie odziani dostatnio. Mówi si?, ?e Berlin plajtuje, ?e i tutaj zawita?y symptomy globalnego kryzysu. Nie przeszkadza to miastu przybra? przepi?knej szaty, pozawiesza? na drzewach, fasadach domów tysi?ce ?arówek, migota?, skrzy? si?, czarowa?. Biedacy w ?adnym przypadku nie zu?ywaliby zb?dnych kilowatów.

Potencja organizacyjna i technologiczna naszych s?siadów jest naprawd? imponuj?ca. Wch?on?li komunistyczny spadek w postaci NRD - wielu przepowiada?o katastrof? - tymczasem nic pora?ki nie wró?y, a rynek pracy zdaje si? by? nienasycony, mimo nap?ywu rzeki spragnionych lepszego bytu Turków, Serbów, Alba?czyków, Wietnamczyków itd.

Gram dla dwóch setek rodaków zgromadzonych w kameralnej sali w centrum. Godz? si? z wnioskiem organizatorów, by zrobi? przerw?, której nie lubi?, bo niszczy mozolnie budowany nastrój. Ale nie ?a?uj? takiej decyzji - ju? w trakcie recitalu bowiem s?ucham pierwszych opinii, wra?e?, ?ciskam przyjazne d?onie. Nie obywa si? bez wzrusze?, zw?aszcza w przypadku spotka? ze starymi, dawno nie widzianymi przyjació?mi. Lodzia, Magda i Krzy? Stawscy to kompania, z któr? los zetkn?? mnie w pozna?skim "Ciciborze", cudownym klubie studenckim, dok?d kiedy? je?dzi?em jak do rodzinnego domu. Osiedli i funkcjonuj? w niemieckiej stolicy, ale my?l?, czuj? i p?acz? jak dawniej, tote? nazajutrz po imprezie zaczynamy od ?niadania w ich go?cinnej chacie i nie mo?emy si? nagada?, napi?, naje??. Rzut oka na metropoli? utwierdza w przekonaniu, ?e nied?ugo b?dzie to jedno z najwa?niejszych europejskich miast.

Wracam do Rz?ski, a tu bia?o. Mróz za oknem, jednak niestraszny przy buzuj?cych w kominie p?omieniach. Pojawia si? Janek Prochyra - kumpel z harcerskiej dru?yny o nazwie "Czarna 13-tka". Aktor i dyrektor wielu teatrów obejmie niebawem warszawsk? Ramp?. Zaproponowa? mi zrobienie muzyki do spektaklu wg sztuki Dario Fo "Siódme - mniej kradnij". Noblista pope?ni? zgrabn? komedi?, na dodatek niezwykle aktualn? - wyzwanie wi?c podj??em, cho? nie bez tremy, bo do?wiadcze? teatralnych przecie? nijakich nie posiadam. A Jasiek ??da, bym na dodatek jeszcze w tym wyst?pi?. Nie wie, biedak, co sobie chce zafundowa?. A mo?e wie.




powrót do listy felietonów
powrót do publicystyki